ساعت ۵عصر

   

دوستان شاعر وهنرمند استان تصمیم گرفتن عصر پنج شنبه ساعت ۵عصر بر سر آرمگاه شاعران استان  شعرخوانی وادای احترامی کنند. 

از تمام دوستان هنرمند وشاعر دعوت می شود .

 عصر روز ۵شنبه/ ۲۶فروردین در آرمستان شهر بندرعباس حضور بهم رسانند.     

من به نشانه ها اعتقاد دارم!

خون منتشر 

                           لورکا 

 

نمی‌خواهم ببینمش !

بگو به ماه بیاید
چراکه نمی‌خواهم
خونِ ایگناسیو را بر ماسه‌ها ببینم.

نمی‌خواهم ببینمش !

ماهِ چارتاق
نریانِ ابرهای رام
و میدانِ خاکی خیال
با بیدبُنانِ حاشیه‌اش.

نمی‌خواهم ببینمش !

خاطرم در آتش است.
یاسمن‌ها را فراخوانید
با سپیدی کوچک‌شان !

نمی‌خواهم ببینمش !

ماده گاوِ جهان پیر
به زبان غمینش
لیسه بر پوزه‌یی می‌کشید
آلوده‌ی خونی منتشر بر خاک،
و نره گاوانِ «گیساندو »
نیمی مرگ و نیمی سنگ
ماغ کشیدند آن‌سان که دو قرن
خسته از پای کشیدن بر خاک.

نه.
نمی‌خواهم ببینمش !

پله پله بَر می‌شد ایگناسیو
همه‌ی مرگش بر دوش‌.
سپیده‌دمان را می‌جست
و سپیده‌دمان نبود.
چهره‌ی واقعی خود را می‌جست
و مجازش یکسر سرگردان کرد.
جسم زیباییِ خود را می‌جست
رگِ بگشوده‌ی خود را یافت.
نه ! مگویید، مگویید
به تماشایش بنشینم.
من ندارم دلِ فواره‌ی جوشانی را دیدن
که کنون اندک اندک
می‌نشیند از پای
و تواناییِ پروازش
                          اندک اندک
می‌گریزد از تن.

فورانی که چراغان کرده‌ست از خون
صُفّه‌های زیرین را در میدان
و فروریخته است آن‌گاه
روی مخمل‌ها و چرم گروهی هیجان دوست.

                    چه کسی برمی‌دارد فریاد
                    که فرود ارم سر ؟
                     ـ نه ! مگویید، مگویید
                     به تماشایش بنشینم.
                    آن زمان کاین سان دید
                    شاخ‌ها را نزدیک
                    پلک‌ها بر هم نفشرد.
                    مادران خوف
                                       اما
                                           سر برآوردند
                     وز دلِ جمع برآمد
                      به نواهای نهان این آهنگ
                      سوی ورزوهای لاهوت
                      پاسدارانِ مهی بی‌رنگ:

                      در شهر سه‌ویل
                      شهزاده‌یی نبود
                     که به همسنگیش کند تدبیر،
                      نه دلی همچنو حقیقتجوی
                      نه چو شمشیر او یکی شمشیر.
                      زورِ بازوی حیرت‌آورِ او
                      شطّ غرنده‌یی ز شیران بود
                      و به مانند پیکری از سنگ
                      نقش تدبیر او نمایان بود.
                     
                      نغمه‌یی اَندُلسی
                                           می‌آراست
                      هاله‌یی زرین بر گِرد سرش.

                      خنده‌اش سُنبل رومی بود
                      و نمک بود
                      و فراست بود.
 
                       ورزابازی بزرگ در میدان
                       کوه‌نشینی بی‌بدیل در کوهستان.
                        چه خوشخوی با سنبله‌ها
                        چه سخت با مهمیز !
                        چه مهربان با ژاله
                        چه چشمگیر در هفته‌بازارها،
                        و با نیزه‌ی نهاییِ ظلمت چه رُعب‌انگیز !

                        اینک اما اوست
                        خفته‌ی خوابی نه بیداریش در دنبال
                         و خزه‌ها و گیاهِ هرز
                         غنچه‌ی جمجمه‌اش را
                         به سرانگشتانِ اطمینان
                         می‌شکوفانند.
                         و ترانه‌سازِ خونش باز می‌آید

می‌سُراید سرخوش از تالاب‌ها و از چمنزاران
می‌غلتد به طول شاخ‌ها لرزان
در میان میغ بر خود می‌تپد بی‌جان
از هزاران ضربت پاعای ورزوها به خود پیچان
چون زبانی تیره و طولانی و غمناک ـ
تا کنار رودبارانِ ستاره‌ها
باتلاق احتضاری در وجود آید.

                      آه، دیوارِ سفید اسپانیا !
                      آه، ورزای سیاهِ رنج !
                      آه، خونِ سختِ ایگانسیو !
                      آه، بلبل‌های رگ‌هایش !

                      نه.
                     نمی‌خواهم ببینمش !

                      نیست،
                      نه جامی
                                  که‌ش نگهدارد
                      نه پرستویی
                                 که‌ش بنوشد،
                       یخچه‌ی نوری
                                          که بکاهد التهابش را.
                       نه سرودی خوش و خرمنی از گل.
                       نیست
                       نه بلوری
                                   که‌ش به سیمِ خام درپوشد.

                       نه !
                       نمی‌خواهم ببینمش !   

 

 

من به نشانه ها اعتقاد عجیبی دارم 

یه کلاغ که صبح یک روز بهارمی کوبد به در پنجره اتاقم  

به نگاه آخر بابابزرگ 

به ترس از زنگ خوردن تلفن خانه در ساعت ۱۱شب 

و عیدی  لورکا و خون اگناسیو  

 ودیدن خوابهای رنگ ولعاب دار درعصر سیزده فرودین ماه 

اما این من پوست کلفت تر از تمام ضجه های  زمین است! این را وقتی فهمیدم که تو رفتی؛ 

توی بیست سالگی حالا من بیست ساله شده ام هرچند درون پیر وفرورفته است هرچند که هیچ نشانه ی از یک دختر بیست ساله ندارم.هیچ نشانه ی ... 

اما به نشانه اعتقاد دارم...می دانم رفتن تو نشانه  یک صبح تازه است که نفس خص خص می کندو سر گیج می زند!

  

کویت :قبرستان دوس داشتنی های منی الان فقط !دیگه تو ی هیچ هواپیما ی پدر بزرگ به زمین بندر عباس نخواهد نشست من  همه دوست داشتنی هایم را یکی پس از دیگری از دست داده ام  چه اثبات دردناکی بود پوست کلفتی من به خودم  .  

حالا دو تا شدین   

دوتا قبر برای من ساختی 

کویت لعنتی ! 

پدربزرگم خاص بود؛عاشق تاریخ .عاشق سینما و روزنامه کتاب وفوتبال ونوه هاش عاشق سفره ها ی بلند نهار که از این سر اتاق تا اون سر اتاق بچه هاش بشینن 

بابای دلم برات تنگ  شده  بابای دلم برا صدای بلند خنده هات تنگ شده  بابای دلم برا ی انتظار توی فرودگاه که تو با کت وشلوار بیایی تو ی سالن وما از سروکولت بریم بالا تنگ میشه  

 بابای دنیا چقدر تنگ شده .نفسم گرفته بابای .نفسم بالا نمی یاد بابای  

... 

من همه دوست داشتنی هامو از دست میدم این تنها قانون ثابت شده طبیعت بود.!

عکس:اولی خونه دوساله امو عزوز دومی عکس جوانی بابا بزرگم(عیدی حوری بود)

زیر درخت توت

 

امیرمحمد در جوابِ:خاله یه توت بدهِ ی (من) 

 

 

بهار۸۹

 

خداوندا 

من خواب در ساعت دو ظهر را دوس ندارم  

من آن شال زر زری که مثل شال اوست را دوس ندارم   

من عاشق مانتوی قرمزی شده ام که مناسب این فصل وقرار در ساعت دو ظهر نمی باشد 

 

آه خدایا  

مرا اندکی بیبین  

بیبین چه نیازمند کوچکی هستم ... 

بازی می کنیم هم چنان که

 

 

 

 

به دعوت  دوست خوبم :شهاب آبروشن ؛  تعطیلات عید (در کل خانوادگی بودم)

 

۱.دعوتی دادن ودعوتی رفتن  

۲. کتابچه ی بی نامی از لورکا!

۳.ندیدن دوستام(فاطمه ومعصومه  

۴ .مهمان نوروزی از نوع (شیراز .اصفهان آیادان )! 

 ۵.صورت فلکی اسد (به شدت دونبالش بودم تو آسمان این مدت! 

۶.عیدی گرفتن از دوستانم مثل شهاب .میلاد .مرتضا.حوری.بابک  والبته این داستان ادامه دارد....   

۷. و پرونده ای...   

 دعوتی های من: 

جغد بندری . کیوسک . کیان شمس . راز سر به مهر .گربه ایتالیایی. معصومه ذاکریی .حوری

بگذارید در این کشتزار گریه کنم!

 

  

   

آی  

فریاد
در باد
سایه‌ی سروی به جای می‌گذارد.

[بگذارید در این کشتزار
گریه کنم.]

در این جهان همه چیزی در هم شکسته
به جز خاموشی هیچ باقی نمانده است.

[بگذارید در این کشتزار
گریه کنم.]

افق بی‌روشنایی را
جرقه‌ها به دندان گزیده است.

[به شما گفتم، بگذارید
در این کشتزار گریه کنم.]  

 

شعر: فدریکو گارسیا لورکا / ترجمه:احمد شاملو    

من:باد که می آید  تسلیم می شوم! باد که می آید جهان شبیه صدای شاملو ونعره لورکا می شود.  

اگر ۱۳واقعا نحس نباشد وخرافات جهان گم شوند جهان چه کوچک وبی مقدار می شود!  

خدایا ؛ 

بلای را نازل کنم برای من!  که توی خانه نشسته ام واز اشیا ی سبز تو بیزارم !    

 عکس:۱۱بدرمن بود.

جمهوری اسلامی

 

 

     آری           نه       

! ! !

 

  

 

امروز روزی است که نوع حکومت برمردم پس ازیک عمر دیکتاتوری به جمهوری تبدیل می شود.قطعا زندگی کردن در یک نظام جمهوری برتری دارد به زندگی در نظام دیکتاتوری وپادشاهی. 

من هنوز به تاریخ معاصر ایران نرسیدم یعنی الان حتی اگر علاقمند هم نباشم تاریخ ایران را به اجبار تا حمله مغول خوانده ام .حقیقتش هیچ وقت تاریخ ایران را ازقاجار به بعد دوس نداشتم .یعنی همیشه با چاشنی سردرد اعصاب خوردی می خوانمشان.برای همین متاسفانه هنوز تاریخ انقلاب را هم خوب نمی دانم  اما   

  • انتخابات آری ونه برجمهوری اسلامی" اولین انتخابات پس انقلاب درایران و این نظامی است که ما در آن زندگی می کنیم .که نکته های جالبی دارد :

من تا به حال دقت نکرده بودم به اینکه انتخابات ۱۲فرودین سال ۵۸انتخاب نوع حکومت به وسیله مردم نبوده بلکه فقط تایید حکومت انتخابی  حاکمان ومصلحان بر مردم بوده !

در آن برگ رآی نوشته نشده بودچون نوع حکومتی را می پسندید؟بلکه نوشته شده بود : 

حکومت جمهوری اسلامی

وحق انتخاب آری  و نه بوده حتی هیچکدام هم نداشته  

من اصلا نمی خواهم رای بلاماحضه مردم را به جمهوری اسلامی  زیر سوال ببرم .حتی فکر نمیکنم اگر انتخابات نوع حکومت برای مردم گسترده تر از یک آری ونه بود باز هم انتخاب مردم ایران بعد از انقلاب چیزی به غیراز جمهوری اسلامی بوده باشد!با آن دیدگاه وروحیه که در مردم ایران از گذشته تا کنون سراغ دارم. 

  • ونکته دیگر همه برگ رای ها بود  

برگ رای آری به رنگ سبز!   وبرگ رای نه به رنگ قرمز ! 

جالب تر این است که روانشناسی رنگ ها هم در انتخاب بر گ رای برای جامعه ی که بیشترشان بی سودان در سال ۵۸ وحتی توان خواندن دو کلمه دو حرفی را ندارن! برای نشان دار کردن انتخاب درست با دو رنگ کاملا متزاد که دقیقا مثل چراغ قرمز عمل می کنند. برای انتخاب درست ونادرست  بسیار حایذ اهمیت وکارشناسی شده بوده است! 

  • اماحکومت جمهوری اسلامی که ازدیدگاه بنیانگذار انقلاب اسلامی آیت الله خمینی که فقیه آشنا به فقه واصول اسلامی بوده حکومت الله است. 

حکومت الله ؛جامعه ی آرمانی است که برای شناختش باید به قرآن کریم ونهج الباغه ونهج الفصاحه ودیگر کتب اعتقادی دین اسلام رجوع کرد. اما حکومت الله ریالسم واقعی را باید در تاریخ در آن دوره های که انسان های آرمانی حاکم حکومت هستند جست وجو کرد که در کل تاریخ دو مدل بیشتر نیست !یکی حکومت پیامبر اکرم(ص) ودیگر ی حکومت امام علی (ع)!  

بیشتر عمر پیامبر بر سر تحکیم وبنیانگذاری حکومت در جنگ ها وچند دسته گی ها می گذرد. تا اصول حکومت و همچنین قلمرو جهان اسلام فراهم شود. 

ودوره امام علی (ع)که  من یک یادداشت بلند بالای تاریخ تحلیلی در این رابطه نوشته ام که هنوز جای مناسبی برای انتشار را پیدا نکرده ام. یک حکومت کوتاهی است که با ترور ریس حکومت خاتمه پیدا می کند.! 

زندگی وسیره اما م علی  بهترین نمونه حاکم اخلاق گرا در طول تاریخ است به طوری که کتاب نهج الباغه وگفته های او جهان آرامانی همه انسانهاست .اما شما می بیند که در جهان واقعی چطور با این آدم وحکومتش برخورد می شود!

والگو برداری از حکومتداری این بزرگواران که انسانهای معصوم واخرت گرا هستند که در تمام لحظات زندگی ترس از گناه وایجاد بی عدالتی تمام وجودش را فراگرفته .آنهم با انسانهای عصر حاضر که سرپاریا و دروغ و دو روی هستن نمی توانند عاقبت بهتری پیدا کنند.  

مگر اینکه مردم جامعه تمام کاسه وکوزه زندگیشان را جمع کنند وبنشیند منتظر بهشتی که احتمالا وجود دارد.وچشم به روی تمام اتفاقات وحق وحقوق که ازشان گرفته می شود.ببنند!   

حکومت حال حاضر ایران را دیگر مطمن ام که اسلامی نیس .اگر اسلام همانی است که عدالت دارد  راستی دارد مروت دارد امام علی دارد....   

اما بعد از خواندن اعلامیه 12فرودین آیت الله خمینی متوجه شده ام که حتی همان جمهوری اسلامی هم نیس !ونمی دانم اصلا چیست ؟وچه می تواند باشد؟    

قسمتی های  از اعلامیه را همین پا یین می توانید بخوانید...

  •  دوازدهم فروردین 1358 هجری خورشیدی (1979 میلادی و امسال مصادف با یکم آوریل) اعلامیه رسمیت یافتن نظام جمهوری اسلامی در ایران، که به امضای آیة الله روح الله خمینی انتشار یافته و در روزنامه های تهران به چاپ رسیده بود با این جملات آغاز می شد:
         "جمهوری اسلامی را اعلام می کنم. شما با رای قاطع خود به جمهوری اسلامی؛ حکومت عدل الهی را اعلام کردید، حکومتی که در آن اقشار ملت به یک چشم دیده می شوند و نور عدالت الهی برهمه و همه به یک طور می تابد و باران رحمت قرآن و سنت بر همه کس به یکسان می بارد. مبارک باد برشما که در آن اختلاف نژاد مطرح نیست و همه برادر و برابرند.".
         اعلامیه چنین ادامه می یافت:
         "مبارک باد بر شما روزی که در آن، تمام اقشار ملت به حقوق حقه می رسد. کشور از دست چپاولگران و غارت پیشگان نجات یافت. مقدرات خودرا به دست گیرید. مجال به فرصت طلبان ندهید. نگذارید نفتخواران و مفتخواران به صفوف فشرده شما رخنه کنند.".
        

     

فاطمه زارع "دانشجوی کارشناسی رشته تاریخ ترم شش  

پی نوشت:این یک یادداشت کوتاه تحیلی یک اتفاق تاریخی است نه کم نه بیش! ازخصوصیات نظام جمهوری ودیکر حکومت های دموکراسی این است که مردم می توانند حکومت ونوع حکومت داری حاکمان را مورد نقد وبررسی قرار دهند.مگر این که  غیر از این باشد!

دندان که فرومی کنی خون از پوست می زند بیرون  

دندان که فرومی کنی؛ 

                                بهار می شود..  

                                                  وخداشیرهایش را رها می کند به جان گاوها  

 

لعنت به تو جنگ!

   

 آبادان -بعداز یکی از بمباران های هوایی   

چندین سال است بهار که می شود کاروان های  نوروزی راه می افتانند به مقصد خوزستان ومناطق جنگی کاروان های که هر سال اعتبارات زیادی هم به خودشون اختصاص میدهند.وپروژه غمگین نگه داشتن مردم در بهار ونوروز همچنان ادامه دارد .امسال هم که تلویزون شورش را در آورده بسکه آهن پاره وبیابون وتزیینات پروژه اشک وآه در بهار را بین سریالهای به اصطلاح طنز به خورد مردم می دهد.دلم هم که نخواهد دیده می شود این تلویزون لا مسب از جفت مانیتور سیستم

هیچ خانواده ایرانی نیست که یادگاری جنگ نداشته باشد الخصوص اگر خوزستانی هم باشد توی خانواده ما هم کم نیستن یادگارهاش یادگاری جنگ فقط خرابه خانه پدری نیس !نمونه بارزش همین دایی بزرگ مهربان بود که همین چند ماه پیش از میان مان رفت در آرمش وقتی که خوابیده بود .دایی شعبونم از 13سالگی رزمنده بوداینقدر جنازه جمع کرد وموج انفجار شده بود که تمام عمرش هیچکار دیگه ی نتونست بکنه غیر از اینکه گوشه خانه ش پیربشه وبمیره .

من اصلا مناطق جنگی دوست ندارم من از جنگ وتمام آنهای که مسولش بودن بیزارم ونمی بخشمشان! اما ما خیلی قبل تر ها هم هر وقت می رفتیم آبادان خانواده ام می رفتن برای دیدن مناطق مادرم علاقه زیاد به آن آهن پارها وآن بیابان ها ی که بوی خون وخون ریزی ازشون بلند می شه داره.اما من هیچ وقت نمی رفتم ولگردی توی کوچه های ایستگاه 12واطراف سید عباس بیشتر بهم می چسبید.تا مثلاٌ شلمچه هویزه البته یک بار همان سالهای کودکی رفتم جزیره مینو یادش بخیر" مامانم رفته بودن جلو و ما لب شط داشتیم قورباغه می گرفتیم! یه دفعه دیگه هم بردنمون شلمچه یادم یه سری بوب وترقه بازی داشتیم که از چهار شنبه سوری مونده بود همونجا تو بیابونهای شلمچه ترکندیم که نزدیک بود در سن 10.12سالگی به جرم اقدام علیه امنیت نظلام دست گیر بشیم.البته اون موقع فصا بکر بودوپاک سازی نشده بودوپر ازخورده ریزه بودوهنوز قدمگاه وگنبدوزیارتگاه تاسیس نشده بود!

 تا همین چند سال پیش یکی از آشنایان توی نوروز گفت اتوبوس میره خوزستان خالیه هرکی طلبه اس یاعلی! احساس کردم باید تجربه متفاوتی باشه .دوست داشتم بدونم اینها که با این اتوبوس های راهیان نور میرن خوزستان براشون چه شکلی ؟خلاصه جمع جور کردیم زدیم به جاده. رسیدم به یک ارودگاه نزدیک اهواز به معنای واقعی یک سرباز خونه بسیار بسیار وحشت ناک با زمین لخت وچند تا پتوی سربازی اول بهار ونوروز بود نه محرم بود نه نیمه خرداد اول اول بهاربود! توی بلندگو های سرباز خونه برای پذیرایی از میهمانان خسته وکوفته حسین فخری پخش می شود.نه خبری از حمام بود نه سرویس بهداشتی مناسب .انگار دور از جون یکی از نزدیکان آدم فوت شده باشه همه چهره هاغمگین وقرارگاه تاریک بود .  تازه گذشته از همی اینها تحمل یک سری آدم خشکه مذهب که بیشتراز تمام مردم خوزستان ادعای دل سوزی واشک وآه شون می شدبرای جنگ وکشته های جنگ..! این شد که تاب سفر راهیان نور رو تا بعد ازظهر فرداش نیاوردم .زنگ زدیم عمه اومد از آبادان دنبالمون...

مردم خوزستان اصلاٌمردم غمگینی نیستن وتوی شهر زمین تا آسمون با توی مناطق فرق می کنه .

من نمی دونم این یاد شهدا وجنگ یعنی چیه یعنی مثلا عموی مادرم که کارمند شرکت نفت بوده و روبروی خونه اش اسیر می شه بعد از 11سال اسارت شهید می شه .الان باید تمام پسراش بیکار باشن وتوی شهر خودشون کار براشون نباشه این یعنی یاد شهدا!؟ مگه نه جنگ واسه این بوده که خوزستان از دست نره!البته ظاهرن فقط نفت وپالایشگاه خوزستان مهم بوده که اون هم سرمایه هاش میره پایتخت  نه خوزستان ومردمش !

بعضی وقتا فکر می کنم آبادان جز یه موزه بزرگ که قرار تا سالها اشک مردم در بیاره برای حفظ وحراست از یک نظامی که تا حالا هم با اشک وآه وعواطف و احساست مردمش زنده وپابرجا مونده . خوزستانی که اجداد من به خاطره تجارت واقتصاد وثروتش مهاجرت کردن بهش حالا یک خراب س .ومثل یک بچه یتیم هر سال یه سری آدم جدید میان دست رو سرش می کشن وبهش ترحم می کنن.

دولتی های طرف جنگ هم الان به حول وقوه الهی با هم خوبن انگار این وسط فقط صدام حسین این همه آدم کشته وخوزستان ویران کرده دیگه همه این عراقی ها برادر های خونی ما هستند .ومردم خوزستان علاوه بر دست وپنجه نرم کردن با زندگی در یک شهر جنگ زده که به اندازه سال 66جنگ زده مونده وهیچ تغییر ی نکرده باید عراقی های که از مرز وارد شهرشون می شن هم مثل یک برادر تحمل کنن! واعتباری که میشه خرج بازسازی شهروبرگشت خرابه خوزستان به حالت شهری وشهر نشینی کرد خرج بازدید وحفظ خراب ها برای غم گین نگه داشتن یاد وخاطره مردم ایران میشه! جالب تر اینه که با تمام این هزینه کرد ها هر سال یه سری آدم تکراری اهل وعیال جمع می کنن وبه هزینه دولت  برای دیدن مناطق میرن خوزستان....

عیدی وبلاگی

امسال اوضاع عیدی گرفتن ما که از همیشه خراب تر بود شما رو نمی دونم ولی امسال پدربزرگ مهربانم هم فراموش کردعیدی ما رو بده

چند ورق اسکناس سبز که برکت کیف پولم بود هر سال! البته تقصیر خودم هم بود که شب سال تحویل خوابیدم وبرای دست بوسی به خدمت بزرگ خانواده نرفتم

اما من تصمیم گرفتم امسال عیدی هامو اگر شده به زور هم از کسانی که دوستشون دارم بگیرم که در یک اقدام صریح از پست قبلی شروع کردم به  گرفتن عیدی  آن چند ورق  اسکناس سبزهم که پدر بزرگم فراموش کرد در اولین دیدار سال 89 به نوه اش بده من فراموش نکردم و از ش خواهم گرفت !ولی خوب ما تازه الان در شب چهارم فرودین هستیم امید به اینکه اوضاع بهتربشه هنوز تا سیزده فرودین ادامه داره

همه اینا رو گفتم که بگم ما شما رو هم فراموش نکردیم همه دوستان وبلاگنویس همشهری توی لیست من هستند

اما صورت عیدی :

  • دوستان عزیزاسکناس های سبزتان را همان جا لای قرآن نگه دارید لطفاٌ (با تاکید وتکرار)!  

  • توضیح:وبلاگ نویس های همشهری من که تعدادشان کم هم نیست به چند دسته نه خیلی منظم تقسیم می شوند
  • یه سری که به لحا ضه خاصیت رسانه ی در صدر جدول قرار  می گیرند مثل:

سیاورشن  سی سی یو  کاپوچینو  جغدبندری  بندرجاسک   رازسربه مهر لاتیدان کیوسک چارلی  و..

  • دسته دوم هنرمندانی هستن که به جزخاصیت رسانه ی وبلاگ هایشان از دغدغه های اجتماعی وشخصی خودش هم تا حدودی می نگارند مثل:

  اپی   گوج گنو  به همین سادگی   لی   کمنزیل  اشکت  گربه ایتالیای وفریاد صبر ماهی بالی و..

  • دسته سوم هنرمندانی هستن که به صورت جمعی یا شخصی  به ارایه اثر هنری خود در وبلاگشان می پردازند.ادبیاتی هاوعکاس ها بیشتروالبته نقاش ها هم مثل:

انگارش  جواد قاسمی   فاطمه بردال   عقیلی دادی زاده   یدالله شهرجو  کرامت بلالی  وهاب نظری  بنیامین جوادی  ماه لی لی علی رضای شریف  و چمک  روح الله بلوچی  عبدالحسین رضوانی   سامی حزنی  امیر مینابیان  مجید جمشیدی  کیان شمس  احمدکارگران  احسان میرحسینی  فایزه محسنی  و زنده یادان صالح سنگبر وساجده کشمیری و...

  • دسته چهارم وبلاگ نویسانی که هر چیزی توی بقچه شان پیدا می شود

دغدغه شخصی سیاسی اجتماعی هنری فرهنگی دیالوگی و...

بهترین مثال هم وبلاگ  دیوونه خونه من  می باشد  

 من دلم میخواد همه باشن وهمه به هم عیدی بدین برای همین چند مدل عیدی وبلاگی معرفی می کنم  

  • مدل اول:

بعضی مسایل ودغدغه های خیلی شخصی هست که آدم به خودش اجازه نمیده حتی فکرشو بکنه که یه روز بخاد  روی وبلاگش راجبشون بنویسه

مثل حالت اعتراف به چیزهای که همیشه پنهانشون می کنی و شنیدنش  واسه بقیه عجیب وجالبه!

عدد هفت هم عدد خوش یمنی واسه موارد اعتراف!

  • مدل دوم :

می تونه  انتشاریک عکس خیلی خیلی قدیمی آبا واجدادی باشه که توی خونه داری و جز میراث خصوصی خانوادگی ویا عکس های جالبی که توی آلبوم خانوادگی داری وهمیشه هضشو تنهایی می بری وانتشارش حریم خصوصی آدم رو هم نمی شکنه!

که البته این مدل روخیلی ها شاید نپسندن اما به نظر من که خیلی جالب وجذابه !

  • مدل سوم:

معمولا توی هر خانواده ایرانی بیشترین  آلبوم های عکس مربوط به نوروزه. می تونه انتشار یک عکس نوروزی از خودت که  مربوط به سالهای خیلی دور می شه باشه

  • مدل چهارم:

می تونه  معرفی یک مکان باشه که آدم تنهای شو می بره ویا یک خاطره سفر خوب در سال گذشته البته  به همراه عکس باشه که خیلی جالب تر ه!

  • مدل پنجم:

حتی دوستان می تونن مدلهای دیگه ی رو هم پیشنهاد بدن

 اما من بیشتر دوس دارم تفاوت پست عیدی وبلاگی با بقیه پستهای وبلاگ محسوس باشه وگرنه از تمام دوستانی که اثر هنری خودشون رو به مناسبت نوروز منتشر کردند هم خیلی ممنون ومتشکریم

عیدی وبلاگی هم مثل بازی شب یلدا وبازیهای وبلاگی دیگه دعوتی داره اونم عددش  هفت تاس 

 

  

  • اما عیدی من : آلبوم عکس های آبادان اولین سفر خانواده ام پس از جنگ   

      

   

خانه پدری  

بالکنی که پدرم همیشه از ستارها ش ونزدیکی آسمون بهش برام تعریف می کنه!این دونفر هم دوستای بابا هستن 

 

بی بی  

 آدم خرابه زندگی شو بیبن چه حالی میشه  

 

 

 

کوچه ی که بابا م دراونجا به دنیا آمد وکودکی کرد 

بابام اونی که سمت چپه    

 

 

خیابان کریمی این تویوتا بابامه 

خیابانهای آبادان هنوزم هم زود آب می گیره

  

سال ۱۳۶۷  

من توی این سفر نبودم یعنی هنوز به دنیا نیومده بودم اما این آلبوم یکی از مورد علاقه ترین آلبوم های زندگیمه  


 

عیدی دوم :   عکس جد م

 

   

 

 متوفی سال ۱۳۳۹ 

من علاقه زیادی به چهر ه اش دارم  

 

و این تنها یادگاریش  

  

 

آبادان  

یکی از این دوتا بچه بابای منِ 

 

وهفت تا دعوتی  من  

حوری   فاطمه بردال   سیاورشن   سی سی یو سینما   کاپوچینو   لی  کیوسک 

    

      

عیدی زورکی

 

  • ضمن تبریک سال پلنگ ایرانیِ مضاعفِ صبور! وتشکر از دوستانی  که این چندروز لطف کردن به بنده کامنت گذاشتن و sms دادن وتبریک گفتن بریم سر اصل مطلب    

  • آقاما عیدی می خواهیم.. 

واولین کسانی که بنده همین جا یقه مبارکشان را می چسبم دوستان عزیزم آقایان عکاس 

 

    روح الله بلوچی                حسن بردال             عبدالحسین رضوانی 

 

 

 می باشند!

  • خدای نکرده منظور من اسکناس های مهربان سبزتان نیست !آنها را همان جا لای قرآن نگه دارید لطفاٌ
  • اما چند وقته فکر می کنم اگر عکس های از این دوستان را بیبنم که اسم عکاس در آن قید نشده  باشه قوه تشخیص عکاس رو دارم یا نه! 
  • من به طور مداوم حداقل 2سال است که فتوبلاگ ها یشان را دنبال می کنم دقیقان بعد از نمایشگاه پنجاه! البته در آن نمایشگاه  فقط عکسهای آقای بلوچی وآقای بردال به نمایش گذاشته شده بود.اما من واقعا آن موقع نمی توانستم زاویه نگاه عکاس ها را از هم تشخصیص بدهم.واقعا به هم نزدیک بود!البته گناه گردن من هم بود چون هنوز یک مخاطب حرفه ای وبا شناخت نشده بودم.    

  • ولی عیدی من: 
  • دوست  دارم اگر می شود واین دوستان خودشان هم تمایل داشته باشن یه سری از عکس های خودشان را درکنار هم بدون ذکر نام منتشر کنند ومخاطبها  فراخوان شوندبرای انتخاب عکاس عکس ها..
  • که هم من مخاطب خودم را بسنجم که بعد گذشت چند سال زمان مخاطب مستمر بودن آیا می توانم عکاس را تشخیص بدهم هم آنها خودشان را که چقدر نگاه شان مستقل ومنحصر به فرد است 

 

  • به هرحال فکر می کنم دوستان دیگری هم مثل من از این عیدی خوشحال بشن 
  • آقایان لطفاٌ عیدی ما رو بدین ما بریم پی کارمون...

زنون برین کبله دعا یوزپلنگ پیدا بودن

 

من کلاٌ لحظه تحویل سال دمپرس میشم هر چی نزدیک تر میشه بد تر میشم عصبی اخمو وبد اخلاق

نمی دونم شاید اصلا دور کامل زمین به ما نمی یاد حالت تهوع می گیرم وقتی دورش کامل میشه

حضرت حافظ عزیز ودوست داشتنی متاسف ام اما من امسال فال  مو با آقای خیام می گیرم

حضرت لحظه تحویل سال برای تو هم متاسف ام من امسال فالمو زودتر گرفته ام چون می خوام برم بخوابم

و فال من:

ابرآمد وبادبر سرسبزه گریست               بی باده گلرنگ نمی باید زیست

این سبزه که امروز تماشاگه ماست           تاسبزه خاک ما تماشاگه کیست

اینم جوابش:

چون ابر به نوروز رخ لاله بشست                   برخیز وبجام باده کن عزم درست

کاین سبزه که امروز تماشاگه ماست                  فردا همه از خاک تو برخواهد رست

اینم یه تفال به نیت تمام دوستانم

خیام اگر زبادهِ مستی خوش باش              بالاله رخی اگر نشستی خوش باش

چون عاقیت کارجهان نیستی است            انگار که نیستی چو هستی خوش باش

سال تحویل ساعت 9شبی منو یاد یه سال می ندازه که جام جهانی بود ما فرداش می خواستیم بریم آبودان

من سوم دبستان بودم یعنی نه ساله ام بود سن تکلیف! من که حال ندارم خودتون بشنید حساب کنید چه سالی میشه..

من رفتم بخوابم

شب عید بر همگی دوستان خوش!

 

 

چند ساعته دیگه سال تحویل میشه ومن از دیشب تا حالا تو فکر این خانم م  

دوست یکی دو ساعت من که زیاد م نمی شناسمش فقط می دونم خونه اش روبروی میدان بوعلی همدانِ وبیشتر از یک سوم ساختمان های این خیابون که یکی از خیابون های  مهم همدان  مال اونه می دونم که یه روز تنها دخترش سرش درد میگیره بعد که می برنش دکتر می فهمنن سرطان داره !کلی خرج درمانش می کنه بعد از درمان کاملش درست هشت سال بعد دختر شو از دست می ده .بعد م شوهرش یک روز بعد از مرگ دخترش می میره وپسرش هم  دکتر می شه میره اورپا 

می دونم که هر عصر می یاد زیر مجسمه بوعلی ودنبال یک هم زبون یک لبخند می گرده .  

نمی دونم الان سفره هفت سین داره یا نه  

نمی دونم خودش تنها ست هنوز یانه 

شاید سفرشو زیر مجسه بوعلی انداخته   

نمی دونم الان تو چه حالیه   

 

 

ولی می دونم الان تنها سفره هفت سینی که  دوستش داشتم کنارش بشینم هفت سین اونه 

چقدر اصرار کرد اون روز که برم خونه اش  که تنهایی خونه شو باهام تقسیم کنه 

چقدر تنهایی بده ه.. 

 کاشکی تنها نباشه ! 

مردگان این سال /عاشق ترین زندگان بودن(شاملو)

 

 

 

 

   

 

دارآم برگرددآنده شوآم 

به رفتن 

خت به خت 

تکرار نمی کنم 

خت به خت 

نفرآتی دارم در نزدیکی خون خود ام 

خاب دارآم    آرام 

آهسته در گوش ام ختبه می خاند 

تعلق بگیر 

تو  

به مرد 

این مردٍبلندٍ قد 

گوش دار 

شیش تیغه    نیم کچل    ریزچشم 

خاب دارم 

گفته بود ام 

خاب دارم 

باز ام می گم 

خاب 

دا 

ری  

دار 

ام 

می زنی 

روز روز من نی ست 

شب من است برای پرت شدن از بالکن 

 

نه  

انگار درقبلن روزی من افتاده  

به دریا 

یا  

از هی مالیا 

یاد ام نیست 

کجا افتاده بودم  

کی یادشه 

من خاب داشته  

شب داره می ره 

با زودی یکی منو برداره  

زمین داره رها می شه 

از دست ام دور 

سردمه 

عرق داره می ریزه از تمام سرا شیبی های تن ام و 

حل ام می کنه در اطرافی یان ام 

دریک جور به تر. 

 

              -من در همه میان به او به فاسله شب بعدی یعنی-

   

  

شعر:  زنده یاد ساجده کشمیریی (مجموعه قرار نه این بود هر چه بینم تو بینم.)   

توضیح: برای من شد این شعر!بعد از اینکه لذت وافری ازخانش ش بردم

عکس:از وبلاگ حسن بردال.امافکر می کنم این عکس رو خواهر ساجده (شاهده)گرفته باشه!  

من:هنوز نمی دانم دنیا بدون تو چه شکلی ست!ولی از موقعی که نیستی  همش یهو سردم می شه

۸۸:اوووف بر تو!بقچه ات را خوب پیچیده ی با جنازه مهربان ساجده  ام وسرمایی دستان یخ زده اش 

 ۸۸

تمام شو سال نفرینی 

من بیست سالگی نمی خواهم 

من دهه هشتاد نمی خواهم  

من نوروز هم نمی خواهم   

من روسری سرخ مادرم راهم نمی خواهم 

فقط می خواهم تمام شوی  

فقط می خواهم بمیری  

تا به حال به مرگ هیچ کس به اندازه تو این همه راضی نبودم  

بمیر!  

سال نفرینی 

 سال نفرت 

 بمیر! 

 برای تو گور خوبی توی گورستان سینه ام نگه داشته ام با خیال راحت بمیر ..

    

دیشب خواب دیدم بهار می آمد ودانه های متراکم سبزاز دستان من جوانه می خوردند

 

  

 

برای من اندکی بهار بیاورم زادگاه خشک ودریایم
به اندازه یک جیغ بلند که فراموش کنم تمام خونهای را که مکید 
از من این دو تا 8 کش دار
به اندازی که دماغم بوی خون پاشید به خیابان را از یاد ببرد..
برای من اندکی بهار بیاورم 
هان
تو صدای مرا می شنوی ...؟
صدای خش خش مرا می شنوی  

ولایه های جا مانده ی مرا لا ی این هشت های کشیده به دیوار می بینی
من نصف ونیمه میایم به تو
در حالی که پیر شده ام 
واز تمام اندام چشمهایم برایم مانده 
مرا غرق در بوی بهار نارنج کن 
می خواهم ازعطرش
بوی فراموشی بگیرم
بوی گم شدن 
بوی هجرت
برای من اندکی بهار شو
خسته ام از فصل داغی که از خرداد شروع شد
وهمچنان دارد خون مرا می خورد
بیبن دست هایم را
بیبین 
.
دیگر چیز ی برای مکیدن نمانده است 
عکس:اثر احمد نادعلیان