ازتاریخ همین را فهیدم زجر چشم بودن را

 یدالله هم که باشی وقتی کسی به کسی نیس وچیز به چیزی این  می شوی

 این کلمه ماتن که پخش اند 

 کف خیابان   

 لای روزنامه    

 توی کیف پول  چپیده اند. 

 این کلماتن که خسته از کت وکول آدم بالا می روند 

 حالم خوش نیس.... 

 من پناهده شدم به چیزی که پناهی ندارد این روزها چشمانم بازاند وبه فک توان جفت زدن نمی دهند. سر پا چشمم تا بنا به گوش زنده شدن مردهای کلیسای واتیکان را می بینم !تاریخ سینه اش پناه نمی دهد.من فقط چشمم. ازتاریخ همین را فهیدم زجر چشم بودن را 

دختر مو حنایی مزرعه ات  باران  هم که می بارد شک می کند که دست هایش را تکان بدهد 

تو توی ابرها چشمان مرا هم می بینی..  ؟ 

. 

.