هم‌گویی مسعود فرح با علی باباچاهی
□
۱
چه می‌شود کرد
این‌که دست ِ خودش نیست
تا خواب ِ بلندی را می‌بیند
سرش گیج می‌رود و
از خواب می‌پرد و
دست و دهان‌اش برای خودِشان راه می‌افتند و
پَتََرات* و توپ و تشر و مشت
(و پشت‌بندش اگر که راه بدهد آبی به دست و دهان و
سر دادن ِ آواز ِ دلبرا که تو مرا و چرا و چرا و چرا )
که به جان ِ هر که شما باور دارید زنده است هنوز این و
هیچ نمی‌داند از انجمن شاعران مرده و
خرده و برده‌ای هم اگر که دارد با خودش است که
پنهان می‌کند خودش را از خودش
و چه بسا که همین فردا دل داد به پسا خودش و
دیدی پسا پسا کنان پس پس رفت و سکندری خورد و دل یکی را هم برد و
های و های و های
که جانان پس و پناه باش که آسوده‌تری
که شاعر تک رو را چه به دلبری
که نفس بر است این سینه‌کش پیشاپیش و این دل برده‌ی ترکه‌ای و
و شتر ِ رهروِ کویر و که هی می‌سُرد از کمرکشِ این راه ِ آویزان و
سپیدی بخوان و بخوان و بخوان
و به به و چه چه و همه ی ِ آواهای توی ِ همین مایه و
به جان شما به کم‌تر از نگاه هم نمی‌کند
که انگار که سپیدی‌اند و ندیدنی و چشم سپید هم که گفتن ندارد
و دیگر این‌که شیشه ها می‌کند و دست می‌کشد و پلک می‌مالد و ِهی
۲
و خوانش ِ سپیدی که دیدی ندیدی
که چه کردی تو با چشم ِ جان‌ات ای جانان ِ جان که ندیدن بَشِ تو تا دیدار بینایی
و چه کردن باید:
{ که به بند یکم این گونه نباشد و این‌که چگونه باید باشد
رفت باید به خواب مولای روم و نگارنده‌ای باید یافت
که هی! بیدار می‌باش!
و قلم چند تا
و جوهر فراوان فراهم هم این جا
و می‌نگاری بی‌پرس و بی‌گفت و بی‌چند و چون
تا خامشی
و به بند دوم پَرِ گیسویِ نرگس به گاه ِچرخش دلبرانه نباید به گوشه‌ی
چشم خورده باشد که اگر خورده باشد این، آن می‌شود
و از دَمِ پَرِ ما دور دور
و به بند سوم که دلبری شانه و دست است و پای چرخنده‌ی خلخالی که
می‌گریزد از پَس و پیش ِ چشم و بوسه می‌تراواند، همه
دست نیافتنی. که این جز این نباید باشد، که اگر باشد
یکی بوسه‌ی تراویده که دست داده باشد، زمین می لرزد
و به بند چهارم که دیدار است و پندار است و دل ِ از جا کنده‌ی ِ این همه
واژه. نباید که نباید که یکی بند دل آب داده باشد
چه که شعر این جا می‌نشیند به گِل
و چه‌چه نمی‌زند دیگر شیدایی به بندهای دیگر
و به بندهای دیگر
سازِ کج ِ از صدا افتاده‌ی ِ دوشین
ساز می‌کند نوا تک
و بوسه سر انجامی نمی‌یابد . }
۳
و تراوش ِ پشنگه‌های شورآب دیوانه‌ی سر به هوا که اینک سر می‌کوبد بی‌هوا
( که ای سنگ‌های تنیده درهم بخوانید سپیدی ِ کف‌ها را )
و خنکای خیس ِ نسیمِ دلبرانه‌ی دریایی
و خوش خوشان ِ نگارش آبی ِ نیلوفرانه بر سپیدی ِ چشمان نگرنده بر سبزِ شگفت دریایی
و اینک ای ساز تک نوا! هوش و گوش هر دو از آن ِ تو بران و باز گردان و باز و باز و باز
دل ِ ساده‌ی آوازی می‌کنَد از جا
فراگوش ِ نوایی تک
دریا را به خاموشی می‌خواند
گذر از نوا به خواب
به خواب ِ هم‌سایه‌ی نشسته‌ی چشم برهم نهاده‌ی پیدا
و شیوه همیشه نه این است
که این تو بدان و خوابِ همسایه و بس
که نگارش آواز از این‌جا بگیر تا شروه‌ی دل از جا کن ِ پس زمینه
( که ککا مُو هم این‌جا می‌شینُم و جُم نمی‌خورُم تا ای شروی کو به سر برسه
شما نم هر چی دلتون خواست سی مو بگین و لنده بدین )
( ککا ی مو ولِشون کن مو می‌گومِت چیشات هم بذار
کجای ککا ؟ )
و ووره ی ِ لوار ِ پیچیده توی بادگیر لوله
( تُنَم می‌شنوفی ؟ )
( می‌گُم ها تو که رفته بیدی به خواب همساده! )
وُ چه خوابی!
خواب ِ خواب
منبع:وازنا
فراخوان اولین جشنواره عکس موبایل
http://khanejonub.blogsky.com/
کنسرت موسیقی محسن آزاد بخش و حسن اقبالی
زمان: پنجشنبه ۶ اسفند یک سانس ۹ شب
جمعه: ۷ اسفند دو سانس ۷ و ۹:۳۰ شب
مکان: تالار شهید آوینی.