من به نشانه ها اعتقاد دارم!

خون منتشر 

                           لورکا 

نمی‌خواهم ببینمش !

بگو به ماه بیاید
چراکه نمی‌خواهم
خونِ ایگناسیو را بر ماسه‌ها ببینم.

نمی‌خواهم ببینمش !

ماهِ چارتاق
نریانِ ابرهای رام
و میدانِ خاکی خیال
با بیدبُنانِ حاشیه‌اش.

نمی‌خواهم ببینمش !

خاطرم در آتش است.
یاسمن‌ها را فراخوانید
با سپیدی کوچک‌شان !

نمی‌خواهم ببینمش !

ماده گاوِ جهان پیر
به زبان غمینش
لیسه بر پوزه‌یی می‌کشید
آلوده‌ی خونی منتشر بر خاک،
و نره گاوانِ «گیساندو »
نیمی مرگ و نیمی سنگ
ماغ کشیدند آن‌سان که دو قرن
خسته از پای کشیدن بر خاک.

نه.
نمی‌خواهم ببینمش !

پله پله بَر می‌شد ایگناسیو
همه‌ی مرگش بر دوش‌.
سپیده‌دمان را می‌جست
و سپیده‌دمان نبود.
چهره‌ی واقعی خود را می‌جست
و مجازش یکسر سرگردان کرد.
جسم زیباییِ خود را می‌جست
رگِ بگشوده‌ی خود را یافت.
نه ! مگویید، مگویید
به تماشایش بنشینم.
من ندارم دلِ فواره‌ی جوشانی را دیدن
که کنون اندک اندک
می‌نشیند از پای
و تواناییِ پروازش
                          اندک اندک
می‌گریزد از تن.

فورانی که چراغان کرده‌ست از خون
صُفّه‌های زیرین را در میدان
و فروریخته است آن‌گاه
روی مخمل‌ها و چرم گروهی هیجان دوست.

                    چه کسی برمی‌دارد فریاد
                    که فرود ارم سر ؟
                     ـ نه ! مگویید، مگویید
                     به تماشایش بنشینم.
                    آن زمان کاین سان دید
                    شاخ‌ها را نزدیک
                    پلک‌ها بر هم نفشرد.
                    مادران خوف
                                       اما
                                           سر برآوردند
                     وز دلِ جمع برآمد
                      به نواهای نهان این آهنگ
                      سوی ورزوهای لاهوت
                      پاسدارانِ مهی بی‌رنگ:

                      در شهر سه‌ویل
                      شهزاده‌یی نبود
                     که به همسنگیش کند تدبیر،
                      نه دلی همچنو حقیقتجوی
                      نه چو شمشیر او یکی شمشیر.
                      زورِ بازوی حیرت‌آورِ او
                      شطّ غرنده‌یی ز شیران بود
                      و به مانند پیکری از سنگ
                      نقش تدبیر او نمایان بود.
                     
                      نغمه‌یی اَندُلسی
                                           می‌آراست
                      هاله‌یی زرین بر گِرد سرش.

                      خنده‌اش سُنبل رومی بود
                      و نمک بود
                      و فراست بود.
 
                       ورزابازی بزرگ در میدان
                       کوه‌نشینی بی‌بدیل در کوهستان.
                        چه خوشخوی با سنبله‌ها
                        چه سخت با مهمیز !
                        چه مهربان با ژاله
                        چه چشمگیر در هفته‌بازارها،
                        و با نیزه‌ی نهاییِ ظلمت چه رُعب‌انگیز !

                        اینک اما اوست
                        خفته‌ی خوابی نه بیداریش در دنبال
                         و خزه‌ها و گیاهِ هرز
                         غنچه‌ی جمجمه‌اش را
                         به سرانگشتانِ اطمینان
                         می‌شکوفانند.
                         و ترانه‌سازِ خونش باز می‌آید

می‌سُراید سرخوش از تالاب‌ها و از چمنزاران
می‌غلتد به طول شاخ‌ها لرزان
در میان میغ بر خود می‌تپد بی‌جان
از هزاران ضربت پاعای ورزوها به خود پیچان
چون زبانی تیره و طولانی و غمناک ـ
تا کنار رودبارانِ ستاره‌ها
باتلاق احتضاری در وجود آید.

                      آه، دیوارِ سفید اسپانیا !
                      آه، ورزای سیاهِ رنج !
                      آه، خونِ سختِ ایگانسیو !
                      آه، بلبل‌های رگ‌هایش !

                      نه.
                     نمی‌خواهم ببینمش !

                      نیست،
                      نه جامی
                                  که‌ش نگهدارد
                      نه پرستویی
                                 که‌ش بنوشد،
                       یخچه‌ی نوری
                                          که بکاهد التهابش را.
                       نه سرودی خوش و خرمنی از گل.
                       نیست
                       نه بلوری
                                   که‌ش به سیمِ خام درپوشد.

                       نه !
                       نمی‌خواهم ببینمش !   

 

من به نشانه ها اعتقاد عجیبی دارم 

یه کلاغ که صبح یک روز بهارمی کوبد به در پنجره اتاقم  

به نگاه آخر بابابزرگ 

به ترس از زنگ خوردن تلفن خانه در ساعت ۱۱شب 

و عیدی  لورکا و خون اگناسیو  

 ودیدن خوابهای رنگ ولعاب دار درعصر سیزده فرودین ماه 

اما این من پوست کلفت تر از تمام ضجه های  زمین است! این را وقتی فهمیدم که تو رفتی؛ 

توی بیست سالگی حالا من بیست ساله شده ام هرچند درون پیر وفرورفته است هرچند که هیچ نشانه ی از یک دختر بیست ساله ندارم.هیچ نشانه ی ... 

اما به نشانه اعتقاد دارم...می دانم رفتن تو نشانه  یک صبح تازه است که نفس خص خص می کندو سر گیج می زند!