شکم گرده ای می کند که بیایی

شکم گرده ی می کند که بیایی

به گیجی پاشیده روی خواب صبح!

که وصلم  داد به اراضی روی صورتِ  نه عبوس

بوس داده به پیش آنی   به آنی از دست رفت زمان!

 ودنیا تنگ جاهی شد   چپیده وسط سینه تو ....

...............

از احمد کارگران ونقاشی هایش

سال وماه خیلی مهم نبودن .فقط اینکه توبا بود وچهارشنبه آتشی اتفاق لذیدی افتاد

در نقاشی هایش.

-تمایل آمد! از خورشید بزنم بیرون .

خیلی نزدیک شدی! داری از بادگیر گرما می دهی تو را نمی بینم خدای نقاشی ها

 

ـدزدیده بودم خود ی از میان مادر.

خورشیده ام را نمی دهم به خدا ی ناقصت!

ـسجده ام  نمی آید برای خدای که از قد من کوتاه تر بود!

ـدیدی تنها شدی پیامبر وزمین  هنوز گندم می دهد برای خودش!

نقاشیخاک( بوستان کیش ده هه خورررررر داد ) موشرف به خیابانی که بادگیر هایش را گم کرده بود. 

۱.زنی  با منقار بلند   ورشته های  که از شکم پارگی  می آید ـ

۲.به عطش می زند گلدان های بو دار از گاریز ها خشککیده

۳.خط راس ام استخوانی  دراز شده از پا به سقف نمی رسد کانال را عوض می کنی